Back home

In plaats van uit schamele internetcafeetjes en goedkope backpackhostels een bericht vanuit de boerderij van mijn heit en mem :). Want: ik ben weer thuis! Inmiddels alweer een paar dagen en de acculturatie heeft al ruimschoots zijn of haar intrede gedaan. Ik hoor enkelen van u denken: maar 12 juli dan? En hoe was de bruiloft in Panama?
Ik heb jullie voorgelogen. Er was geen bruiloft en ik ben gewoon zoals gepland 5 juli thuisgekomen. Het was namelijk de bedoeling mijn moeder 5 juli te verrassen met een feest. Dit ter ere van haar 50ste verjaardag in juni. En ik zou dan een extra verrassing zijn, jeehj. Natuurlijk had mijn moeder al wat door, omdat ik moest verzinnen hoe de bruiloft was en daar kwam niet zo'n geloofwaardig verhaal uit.. Ik mailde iets vaags over heel veel mensen en kleurige kleren.. Erg specifiek, aangezien op euh elke bruiloft veel mensen in kleurige kleren zijn..
Helaas heeft het feest van mijn moeder niet door kunnen gaan door een erg verdrietige reden. Vorige week is mijn moeders zusje, mijn lieve tante Roelie, plotseling overleden. Zij was, samen met haar man Jan, een trouwe volgster van mij op reis en ik werd altijd blij van haar lieve berichtjes. Ik ben erg geschrokken van dit nieuws, ik zat toen nog in Costa Rica. Het was een erg andere thuiskomst dus dan gepland, vandaag was haar begrafenis wat erg moeilijk was..
Ik wil wel graag mijn verslag afmaken, zodat jullie ook weten hoe mijn laatste weken waren in Centraal Amerika, anders is het ook zo'n verhaal zonder einde.. Want ik hoor van alle kanten: hoe staat het met je schildpadjes redden? Veel mensen denken namelijk dat dat mijn hoofddoel was :). Ik kan u blijmaken, ik heb schildpadjes gered! Ik zou mezelf niet zijn als ik mijn enige ongewijzigde plan van mijn reis niet ook zou wijzigen, dus heb ik van de drie geplande schildpaddenweken het begin en het einde gehaald. Het begin, omdat ik niet weg kon komen van Little Corn Island. Nouja het kon wel, maar ik wilde niet. En het einde om een andere reden, die ik later zal vertellen.
Het schildpaddenproject bevond zich ten zuiden van Parismina, aan de Caribische kust van Costa Rica. Ik heb zo'n fijne tijd gehad daar! Het werk bestond uit het patrouilleren van het strand 's nachts, en het bewaken van de hatchery, de plek waar de eieren worden bewaard. Er zijn veel stropers daar, omdat schildpaddenvlees en de eieren veel geld opleveren. Schildpaddenvlees daar schijnt te zijn als een biefstuk in Nederland. Nou dat nemen we dan maar aan. Dus wanneer we 's nachts met een lokale gids over het strand patrouilleerden kwamen we vaak stropers tegen. De regel geldt: wie een schildpad als eerste vindt, mag deze houden. Ik vond het altijd erg vreemd: je loopt beiden op het strand om dezelfde reden, maar met een compleet ander doel. Ik liep vaak met dezelfde gids, Chayo, waar ik uiteindelijk ook een leuke band mee kreeg. Ach ja hij maakte elke keer dezelfde grapjes, maar die waren nu eenmaal grappig dus bleef het leuk. Ik heb 1 lederrugschildpad van 1,5 meter en twee groene zeeschildpadden van 1 meter gezien, erg bijzondere dieren! We mochten geen foto's maken 's nachts op het strand om de dieren niet in de war te brengen, dus google ze maar even.
Het werk in de hatchery kon saai zijn, wanneer er geen actie was. Maar ik heb dagen gehad dat er een paar nesten tegelijk uitkwamen, waadoor ik op 1 dag 100 babyschildpadjes vrij mocht laten. Dit was altijd een bijzonder moment, zo schattig! Ik zal proberen een filmpje hiervan te plaatsen :).
Er was 1 bar op het eiland. Er wonen zo'n 30 mannen en 2 vrouwen en voor de vrouwelijke vrijwilligsters hield dit dus in: Dansen. Veel dansen :). Oke, ik ben geen natuurtalent, maar dat Latijn-Amerikaanse dansen is ideaal voor mij! De man leidt en ik hoef alleen maar te volgen. Ik ben er achter gekomen dat ik er weinig van bak als ik alleen salsa probeer te dansen, in dit geval moet ik toegeven dat ik een man nodig heb (alleen in dit geval natuurlijk).
Ik heb de laatste dagen van het project ingeruild voor een andere activiteit: de hoogste berg van Costa Rica beklimmen met Simeon, één van de medevrijwilligers. De berg was zo'n 3800 meter hoog, klinkt niet hoog vond ik, maar het was wel hoog! En koud en nat. En zwaar! Niet te geloven, ik was helemaal kapot.. Maar we hebben het wel gehaald en ik was zo blij toen we aan de top kwamen! (Niet wetend dat de weg terug het zwaarst zou zijn..). Ook hier heb ik nog geen foto's van, aangezien mijn camera het begeven heeft..
En nu zit ik dan weer in het (koude!) Fryslân.. Zo'n verschil. Ik voel me zeker bevoorrecht dat ik deze reis heb kunnen maken en dat alles goed is gegaan. Ik mis Centraal Amerika wel, alles daar, maar ik ben ook blij weer thuis te zijn! Vind het fijn iedereen weer te zien en te spreken. Iedereen die me gevolgd heeft, erg bedankt voor jullie berichtjes! Ik heb er misschien nooit op gereageerd, maar heb het zeker gewaardeerd!
Morgen alweer aan het werk, vast sparen voor mijn volgende reis ;).

Veel liefs van mij!