Un dia loco

Oke even een intermezzo, ik was niet van plan om zo snel weer een bericht te plaatsen, maar vandaag was echt freaky! Ik zal bij het begin beginnen, om een kort verhaal lang te maken.
Vanochtend heb ik Bocas Del Toro verlaten, wat ik ondanks mijn verwachtingen erg jammer vond, ik had nog wel even willen blijven. Maar het is ook fijn om wat nieuws te gaan doen. Misschien zie ik sommige mensen van school nog een andere keer tijdens mijn reis, omdat sommigen vergelijkbare plannen hebben als ik.
Anyway, ik vertrok dus met Andres, mijn Professor, richting Boquete. De ellende begon al toen we met de watertaxi aankwamen op het vaste land: mijn slaapzak pleurde in het water. Lekker zeg. Maar goed, zo erg is dat niet, en daarbij ben ik de afgelopen weken in het algemeen abnormaal onhandig, dus dit kon er best bij. We namen de bus richting David. Dit was een betrekkelijk korte rit voor centraalamerikaanse begrippen, maar toch waren we 4 uren onderweg. Andres was tijdens de rit in slaap gevallen en toen hij wakker werd zag hij dat zijn tas weg was. Hij had hem voor zich op de grond staan. Het eerste wat je denk: wat een eikels, iemand tas jatten terwijl ie slaapt. Maar er was weinig speurwerk nodig voor de echte oorzaak: een gat van 50 bij 50 cm, recht onder zijn stoel. Je kon de weg gewoon voorbij zien komen. Dus weg paspoort, telefoon en al die dingen. Vet shit en erg sneu! Ook erg gevaarlijk, want naast mij zat een moeder met een klein kind, zo´n kindje zou makkelijk door dat gat kunnen vallen! Met een tas minder en een natte slaapzak kwamen we aan in David, van waaruit we de bus richting Boquete zouden nemen. Terwijl we zaten te wachten kwam er een man naar me toe. Ik had niet in de gaten dat ie al een minuut tegen me aan het praten was, maar Andres wees me hier uiteindelijk op. Of ie mijn boyfriend ook mocht zijn. Hier moest ik even over nadenken, maar na een moment van wikken en wegen beantwoordde ik zijn verzoek met een beleefd "no gracias". Ik snap ook wel dat ie mijn boyfriend wil zijn, wie wil dat nou niet, maar hij woont te ver weg en de grens moet ergens getrokken worden toch. Vervolgens wilde hij mijn naam weten en mijn geboortedatum. Gezien het feit dat deze informatie genoeg is om een relatie met me te beginnen vroeg de man wederom of hij mijn boyfriend mocht zijn. Hij hield maar niet op met praten en zeuren en hij wilde wel mijn verjaardag met me vieren, aangezien dat toch bijna was. Gelukkig kwam daar de bus en ik stapte zo snel mkgelijk in, na de man afgepoeierd te hebben. Ik voelde me niet op mijn gemak, hij keek erg vreemd uit zijn ogen en hij was gekleed als mister Bean. De combinatie van deze eigenschappen kan nooit tot iets goeds leiden dacht ik.
Toen de bus bijna wegreed kwam die kerel de bus nog ingelopen, en toen hij me gespot had kwam ie naar ons toe en wilde tussen ons inzitten. Dit leek ons niet zo´n goed idee, maar het gangpad was ook wel goed volgens de beste man, dus ging hij daar zitten. Hij bleef maar tegen me praten, ik luisterde niet meer en Andres kwam met het goede idee om onze mp3´s te pakken, zodat we hem legaal konden negeren. Ik had echt een vreemd gevoel, een ander gevoel dan dat ik normaal bij vreemde mensen heb. Dit gevoel bleek mijn intuitie te zijn. De man raakte ietwat gepikeerd omdat we niet op hem reageerden. Hij wilde graag aan Andres zijn bovenbeen laten zien, want daar had ie wat. Andres keek en luisterde niet. En toen ging het mis. De man wilde perse dat hij keek en pakte hem vast. Andere mensen in de bus begonnen te roepen, maar de man liet niet los. Hij trok Andres van zijn stoel en sleurde hem over het gangpad. Het moet er dramatisch uitgezien hebben, ik hing aan Andres en mepte die kerel. De man werd door meerdere mannen in de wurggreep gehouden en de bus uitgekickt. Heftigheid, ik was echt geschrokken! Gelukkig was alles oke en hield niemand er wat aan over ofzo, maar het was gewoon freaky!
Toen we bij de halte van de school aankwamen regende het gigantisch hard, zodat onze dramadag een passend einde kreeg.
Nu moeten jullie weten dat dit echt niet normaal is hier hoor. Zo´n man hoort in een psychiatrische inrichting en zoiets zou net zo goed in Nederland kunnen gebeuren. Psychiatrische stoornissen zijn universeel 8). Ik vertelde het aan mensen die hier wonen en die schrokken er van: de mensen in deze omgeving staan bekend om hun rustige en vriendelijke karakter.
Hier heb ik trouwens al aardig wat van meegekregen: ik ben opgehaald door mijn gastfamilie en er was een heel welkomstdiner voor me georganiseerd! Allemaal familie van familie, ik begrijp de relaties nog niet helemaal, om over de namen van iedereen maar te zwijgen. Bij een ander gezin slaapt een jongen (zonder naam) uit Canada en met hem ga ik morgen naar de Pacifische kust. Ben benieuwd!
ZO ik moest het gewoon even melden, mijn Erlebnissen van vandaag, maar nogmaals: maak jullie geen zorgen! Ik ben veilig en voel me veilig en het was gewoon dikke pech zo´n kerel tegen te komen.
Liefs uut Panama!
xxx