Vanuit het oog van een Braziliaan(se toerist)

Ik weet nog wat ik dacht toen ik opgevouwen in het vliegtuig hier naartoe zat: Waar begin ik aan? Waarom moet ik zo nodig weg? En waarom 4 maanden!!? Ik moet bekennen dat die gedachten enkele dagen aan hebben gehouden, maar ik ben er snel weer achter gekomen waarom: Reizen zonder agenda is het meest ontspannende wat er is. Plannen wijzigen vind ik ook zo fijn :). Zo was ik bijvoorbeeld van plan om direct na mijn twee weken school de bus naar Maceió te pakken, een rit van een bescheiden 9 uur. Nadat ik de laatste Portugese grammatica tot mij had genomen, nam ik de bus naar het busstation om een ticket voor de bus van zondag te kopen. Nu waren er twee problemen: ik wist niet waar het busstation was, en ik wist het Portugese woord voor busstation niet. Maar toch ging ik, vertrouwend op de kennis die ik bezat, namelijk dat het vlakbij een groot winkelcentrum was. Aangekomen bij dat grote winkelcentrum (na een uur, het was al bijna donker) zag ik inderdaad de bussen. Maar dat was ver weg, ik wist zeker dat ik nog een halte moest wachten. Toen de bus enige tijd stil had gestaan vroeg mijn buurman of ik er hier niet uit moest. Nee, ik moet er uit bij de "plek waar alle bussen zijn". Uh schat, dat is hier. Ik rennen naar de chauffeur (ik kon niet verder achterin zitten) en je raadt het al, hij reed net weg. En hij stopte pas 10 minuten later. Ik wilde niet in het donker op een obscuur en gigantisch busstation rondhobbelen, dus heb ik de eerste bus terug naar mijn wijk genomen. Ik had geen zin om zaterdag weer die wereldreis te maken, dus besloot ik om mijn plan te wijzigen, een hostel te zoeken en nog een paar dagen langer in Salvador te blijven.
Als ik die halte niet gemist had, had ik niet alle dingen gezien die ik inmiddels heb gezien. In het hostel heb ik namelijk een Braziliaans vakantie vierend echtpaar leren kennen, Felipe en Liane, met wie ik inmiddels 600 kilometer mee heb kunnen rijden, onderweg stoppend op de meest mooie plekken. Mangue Seco, een klein en moeilijk te bereiken stranddorpje, midden tussen supermooie witte duinen, en de steden Aracaju en Maceió. Ik kreeg een beetje een deja-vu aan vakanties vroeger. Ook toen zat ik op de achterbank bij mijn ouders (deze mensen zijn net zo oud ;) ), en had ik vaak eigenlijk geen idee waar we naartoe gingen, ik vroeg het me niet eens af. Vandaag was dat precies zo. Felipe en Liane vroegen of ik met hen meeging naar een heel mooi strand. Tsja, als het heel mooi is, is het eigenlijk zonde om dat af te slaan. Dus wij in de auto, 120 kilometer naar het noorden, naar het dorp Maragogi. Zag er veelbelovend uit, blauwe zee, zonnige dag, wat kan er misgaan. Toen we de auto parkeerden zag ik echter al iets wat me verontrustte: een bus. Een toeristenbus. En voor ik het wist zaten we in 1 of andere speedboot waarmee we naar een soort zwembaden midden in de koraalriffen gingen. Heel knus, met zn 50en snorkelen op een kluitje. Op een gegeven moment was er een jongen die ons meenam naar een stukje koraal. "Uh, wat is hier?" Foto. "Huh maar wat gaan we doen?". Had die kerel zo'n onderwatercamera waarmee hij ons ging fotograferen terwijl we de vissen voerden.. Echt serieus ik heb me zelden zo debiel gevoeld. Maar Felipe en Liane hadden er al voor betaald, dus heb ik gewillig meegedaan, zo tegen mijn principes in! Je zou zeggen dat als je met Brazilianen reist je heel dichtbij de bevolking komt.. Nou ja niet echt dus :). Het is heel bijzonder, om je als toerist te mengen met Braziliaanse toeristen.
Donderdag zal ik dan toch echt alleen verder reizen, was echt wel fijn om eerst een week het land te leren kennen met Brazilianen en per auto. De ritten tussen de steden zijn supermooi! Ik ben inmiddels in 3 staten geweest (er zijn er 26) en elke staat is anders. Eigenlijk ziet het er elk uur anders uit: bergen, palmvelden, duinen, oneindig veel suikerrietvelden, stukken langs zee. Langs mooie huizen, maar ook langs superarme dorpjes. En heel veel kleuren. Heel bijzonder. Wat trouwens overal, maar dan ook echt overal gelijk is: verkiezingsgestoordheid. De eerste zondag van oktober wordt er gestemd voor een nieuwe president. Lula, de huidige president (in Bahía, de staat van Salvador, werd hij half aanbeden) heeft er al 8 jaar opzitten, dus moet er een nieuwe komen. Naast een president moet er een nieuwe gouverneur, senator, 'federale afgevaardigde' en 'estuduale afgevaardige' komen. En dit verschilt allemaal per staat, behalve dan de president (en de gouverneur?). Hmhm zeer overzichtelijk, ik snap niet hoe iedereen dit kan begrijpen. En de manier waarop campagne wordt gevoerd is al helemaal gestoord. Auto's met 6 boxen op het dak met decibels die het menselijk oor niet kan verdragen, ook niet vanaf 300 meter afstand. En dan het liefst 5 van die auto's achter elkaar, allemaal met een andere boodschap. Soms staan er 400 mensen op een rij langs de weg, allemaal met precies dezelfde vlag met een nummer van een senator (wie betaalt dat?). En op elke hoek worden er wel folders in je handen geduwd. Ik ben wel echt benieuwd wie de nieuwe president gaat worden! Ik heb een vergelijkend warenonderzoek gedaan, en Dilma (een soort Rita Verdonk look-a-like) maakt veel kans. Een vrouwelijke president!
Donderdag zal ik dus verder reizen, richting Olinda, een stad vlak boven Recife. Ik heb er zin in!
Liefs Nop